Lief bier,
We kennen elkaar al sinds onze liefde nog verboden was. Ik was nog minderjarig, maar toch flirtte je al met me. Op een basketbalveldje zette ik voor het eerst m'n lippen om een flesje met jou erin en zoog. M'n keel in, steeds dieper. Door m'n slokdarm. Je bereikte m'n hersenen. En ja, ook m'n lever. En soms bewandelde je na enkele vrije hardnekkige peristaltische bewegingen de omgekeerde weg naar buiten.
Dit klinkt als een vrij ranzige aanranding, of zelfs een brute verkrachting, maar ik neem je absoluut niks kwalijk. Sterker nog, ik wil je bedanken. Want wat hebben we samen veel meegemaakt in de jaren die volgden. Onze relatie was allesbehalve saai. Geen huisje-boompje-beestje voor ons. We gingen door diepe dalen, maar kenden ook veel hoogtepunten.
Tuurlijk, kotsend in de goot door jou. Hele dagen in de foetushouding in bed of op de bank, als die verplaatsing haalbaar was. Maar hé, zonder jou had ik ook nooit met een cowboyhoed op en een garde aan een touwtje om m'n nek in het zonnetje zitten genieten van het leven. Zonder jou had ik nooit, hossend op de bar, luidkeels meegezongen met de onvolprezen Duitse schlager Lotusblume van Die Flippers - oké, even later viel ik hossend van diezelfde bar in een glas, maar dat was collateral damage.
Zonder jou was ik nooit op allerlei bijzondere plekken beland. Wat te denken van de UFO Bar in Dortmund. Of een huisje in Bremerhaven, waar ik mezelf terugvond onder de douche met een ui en diverse champignons in m'n handen (je merkt het, bier, ik ben vrij Duits georiënteerd). Zonder jou had ik waarschijnlijk mensen die nu m'n beste vrienden zijn niet ontmoet.
Je bent kortom geweldig. Melk gaat door het leven als De Witte Motor. Wat mij betreft ben jij Het Gele Levenselixer. Een toverdrank waarbij het goedje van Asterix een slap aftreksel lijkt. De laatste jaren heeft iedereen het over speciaal bier, maar voor mij was je altijd al heel speciaal, bier. Lieve kusjes!
